Tunguzlar Oğuz' u savaşa zorlamak amacıyla sözde barış elçileri gönderdiler. Barışa karşılık Oğuz' un en sevdiği atıyla birlikte, annesine benzediği için de çok sevdiği tek kızı, Banı Çiçek' i hakanlarına eş olarak istiyorlardı. Oğuz kurultayı topladı. Beylerin tamamı şiddetle, bu bu isteklerin aşağılayıcı olduğunu ve kesinlikle reddederek savaşmaları gerektiğini savunuyorlardı. Oğuz:
" Komşu olarak yaşayan insanların birbirlerinden bir at ve kız istemelerinden daha normal ne var ki? " diyerek Tunguzların isteklerini yerine getirdi. Banı Çiçek tereddüt etmeden babasının kararına rıza göstermişti. Halkının barış ve huzur içerisinde yaşaması için kendini feda etmekten çekinmezdi. Tunguzlar şaşrımışlardı. Oğuz' un buna razı olacağını hiö düşünmemeilerdi. Yeni bir elçi daha gönderdiler. Bu defa, Oğuz' un Kalgan denilen bölgenin güneybatısında bulunan, ne yaşamaya ne de tarım ve hayvancılığa elverişli olmayan çöş denilebilecek derecede kuru, çorak bir arazinin kendilerine verilmesini istediler. Bu toprağın hiçbir stratejik önemi de yoktu. Sınır karakollarının da uzağındaydı. Tunguzların doğusunda, Oğuz' un batı bölgesinde bulunuyordu. Aslında iki halkın arasında kalan değersiz bir tampon bölge gibiydi. Bu defa beylerin çoğu, hiç kimsenin işine yaramayan bu değersiz toprağın verilip verilmemesini tartışmanın bile gereksiz olduğunu düşünüyorlardı. Bu değersiz toprak parçası için savaşmak ve kan dökmek gereksiz bir davaranış olacaktı. Oğuz bu görüşleri duyunca köpürdü. Öfkesinden ne yapacağını bilemez halde, bu görüşe sahip beylerin tamamının beyliğini elinden aldı. Oğuz konuşurken gökler titriyordu sanki:
" Toprak bir devletin temelidir, nasıl veririz onu. At ve kız bana aitti. Şahsıma ait olan her şeyi halkımın yararına feda edebilirim. Toprak kimsenin kişisel malı değildir. Her karış toprağın sahibi bütün Türk milletidir, " diyerek yerinden kalktı. Hemen savaş hazırlığı yapılmasını buyurdu. Davullar, kösler çalındı. Bozkırdaki bütün Türk atlıları gelip toplandılar...
Yorumlar
Yorum Gönder